Waarom je in webteksten stellig moet zijn

“Je bent veel verlegener dan je je voordoet op je blog.”

Ouch. Daar ging mijn online imago, dat ik hier zo zorgvuldig probeer op te bouwen. Het imago van de zelfverzekerde SEO-copywriter, die jullie ondernemers wel ff zal vertellen wat je wel en niet moet doen, op je website en met je webteksten.

Maar die bravoure had ik in real life op dat moment dus even niet. Alsof ze door me heen prikte, en dat voelde ik. Ik voelde me in één klap 30 jaar jonger…

Een verlegen jongetje…nog lang niet de zelfverzekerde copywriter die jullie nu allemaal kennen…

Als puber had ik er echt last van: verlegenheid

Ik herinner me nog hoe het populairste meisje van de klas iets tegen me zei, en ik haar niet verstond uit verlegenheid. Ik durfde niet eens te vragen ‘Wat zei je?’, dus ik stamelde maar wat onbegrijpelijks terug terwijl ik naar mijn schoenen keek.

Way to go, Romeo.

Dat gebeurde in havo 2. Misschien markeerde dat wel een omslagpunt, want een jaar later deed ik iets wat absoluut niet in de aard van een verlegen middelbare scholier lag:

Ik stuurde een valentijnskaart naar het populairste meisje van havo 3. En ik schreef dwars tegen alle valentijnstradities in mijn naam erbij. Ik vroeg zelfs rechttoe rechtaan verkering.

Toegegeven: ze had er in een ludieke bui zelf om gevraagd. Ze had mij, plus zo’n beetje alle andere jongens in de klas, uitgedaagd haar een kaart te sturen. Ze bedoelde alleen natuurlijk niet een kaart met een oprechtige, stellige liefdesverklaring.

Afijn, ik dacht: als jij een kaart wilt, dan kun je ‘m krijgen…

Ik weet nog hoe ik voor de PTT-brievenbus stond: wel doen? Niet doen? Ik kon nog terug. Kaart half in de bus…ik hoefde ‘m alleen nog maar los te laten. Point of no return. Nu of nooit. Nooit? Nu! Vingers van elkaar, kaart los, en met een onhoorbare plof lag ‘ie daar, tussen alle andere post die de volgende dag bezorgd zou worden.

F-ing hell. Ik had het gewoon gedaan.

Maar ja, dat was het makkelijke deel van mijn missie. De dag na valentijnsdag fietste ik met lood in m’n schoenen naar school. Ze had de kaart gekregen. Dat móest wel. Zou ze me uitlachen in m’n gezicht? Had mijn kaart al de ronde gedaan in de klas? Of…zou ze – ondenkbaar natuurlijk – ‘ja’ zeggen?

Hoe dan ook, ik had het gedurfd

De adrenalinerush bleek verslavend, want dat is hoe ik daarna alles aanpakte: ik kan iets heel eng vinden, me heel kwetsbaar voelen, en ik kan gigantisch op m’n bek gaan – maar ik dóe het wel. Want daar komen mooie dingen van. Daarmee kun je veel bereiken.

Mijn potentiële klant riep in eerste instantie mijn verlegen kant op. Dat gebeurt soms, als ik iemand ontmoet waar ik direct van onder de indruk ben, door de natuurlijk kracht die die persoon uitstraalt. Totdat we over webteksten gingen praten. Toen herpakte ik mijn zelfvertrouwen. Toen kwam mijn zelfverzekerde, stellige kant weer boven. Toen kon ik haar helpen met haar onzekerheid: haar webteksten.

Beide ben ik: de verlegen jongen én de zelfverzekerde copywriter

Hier krijgen jullie de zelfverzekerde, stellige copywriter. Dit is mijn domein, hier spreek ik over dingen waar ik meen verstand van te hebben.

Als ik over sliders schrijf, kies ik als titel ‘Verwijder die slider!’. En niet ‘Het is misschien beter om je slider te verwijderen, meestal’. Op een blog neem je stelling. In de comments is genoeg ruimte voor discussie. Eén van de redenen waarom reacties zo belangrijk zijn.

Ik citeer graag even een mede-stellingnemer, Kitty Kilian van De Blogacademie:

“Ik durf wel te stellen dat driekwart van het succes van een tekst afhangt van het aplomb waarmee de schrijver durft te schrijven.”

Schrijven is durven. Als je goed wilt schrijven, tenminste.

Verder zijn wij net als jij:

“We overdrijven gewoon een beetje. We doen alsóf we dapper zijn.

Alsof we het allemaal zo goed weten.

Alsof je óns niks hoeft te vertellen.

Dat heet stijl”

(Lees haar hele artikel hier)

En wat heeft dat dus met jou te maken?

Omdat jij op je website, in je webteksten, óók stellig moet zijn. Dat is immers jóuw domein.

Veel ondernemers die ik ontmoet, zijn heel stellig als ze over hun diensten praten en wanneer ze die verlenen.  Maar op hun website zijn ze – gek genoeg – juist verlegen. Of in ieder geval: zij hebben schroom. Schroom om in hun webteksten net zo direct te zijn als wanneer zij een verkoopgesprek voeren, bijvoorbeeld.

Dat zelfvertrouwen dat jij voelt wanneer je over je dienstverlening praat…waarom giet je dat niet over in je webteksten?

Gooi die schroom van je af!

En als je diep van binnen nog een verlegen jongetje bent, zoals ik, mag je dat af en toe best toegeven. Schrijven is ook kwetsbaar zijn. Zo word je een mens voor je lezers.

Maar…hoe liep het nou af met dat meisje?

Jij leest dit natuurlijk alleen nog maar omdat je de ontknoping van mijn verhaal wilt weten, toch? ;)

Vond dat meisje mij ook leuk? Kregen we verkering? Is ze nu mijn vrouw en leven we nog lang en gelukkig?

Nee, natuurlijk.

Toen ik de klas inliep, had ze alle kaarten die ze ontvangen had in haar hand, en was die aan het doorkijken. Alle kaarten…behalve één. Want zonder mij aan te kijken zei ze: “En van jóu heb ik niets gehad!” Zogenaamd verwijtend.

Ik wist genoeg.

Best chique van haar, eigenlijk, om het zo te doen. Natuurlijk wist zij ook wel dat ik haar niet geloofde. Maar het bespaarde mij een pijnlijke afwijzing, en haar een ongemakkelijk moment.

En omdat we onszelf nu eenmaal graag voor de gek houden, kon ik altijd nog doen alsof ze mijn kaart écht niet gehad had. Of dat ze mij misschien stiekem tóch leuk vond, maar dat gewoon niet durfde te zeggen, omdat zij óók heel verlegen was…

Wie weet.

PS: Jaren later had ik meer succes bij het meisje dat inmiddels mijn vrouw is. Het begon met een sterk staaltje copywriting, al zeg ik het zelf. Maar dát is een verhaal voor een andere keer. (Oeh, cliffhanger! Ook al zo’n krachtig stijlmiddel. 😉)