Waarom ik niet naar de open dag van het crematorium ga

Ik hoorde het op de radio: 100 jaar cremeren in Nederland. Top! En toen dachten ze bij Yarden: we maken er een gezellig open dagje van, op zondag 6 april.

Het spotje klonk enthousiast: ‘Kom naar het crematorium bij u in de buurt!’

Maar ik dacht alleen maar: waarom zou ik dat willen?

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ondanks het spervuur aan spirituele zin en onzin (acceptatie, weet je wel) dat de laatste decennia op ons afgevuurd is, ben ik nog gewoon ontzettend ouderwets bang voor de dood. (Allang niet meer in de eerste plaats mijn eigen sterven, als je snapt wat ik bedoel…)

Dus het radiospotje pakte mijn aandacht wel. Er is heel wat voor nodig om mij één stap in het crematorium te laten zetten als dat niet onherroepelijk noodzakelijk is. Dus op mijn werk aangekomen was het eerste wat ik deed: op de website van Yarden kijken en eens zien welke verleidingstechnieken ze gebruiken om mij naar het crematorium te trekken.

Dit is het bericht:

En dan nu het bericht op de fileertafel:

“Een kijkje achter de schermen van het Yarden Uitvaartcentrum”

Euh…achter welke schermen? Gaan we de ovens bekijken? Het staat er niet bij, maar doet het wel vermoeden. In dat geval: nee dank je.

“Kom zelf ervaren en beleven”

Wtf? Wát ga ik precies zelf ervaren en beleven???

“Wilt u weten wat er allemaal mogelijk is na een overlijden?”

Die mogelijkheden zijn vrij beperkt, schat ik zo in. En alles wat ik van tevoren kan bepalen heb ik al ingevuld toen ik mijn overlijdensverzekering regelde, en dat was al meer dan ik over na wilde denken.

“Wilt u onze 24-uurs kamers bekijken?”

Geen idee. Wat zijn dat? Is het daar gezellig? Wie blijft daar 24 uur, eigenlijk?

“Wilt u een herinneringsballon oplaten voor uw dierbare overledene?”

In godsnaam, kan het lulliger? Als ik iets wil doen om iemand te gedenken, doe ik dat wel op een betekenisvolle manier. (Maar dat kan persoonlijk zijn: misschien vinden anderen dit wél een mooie manier van gedenken.)

“Wij verwelkomen u met een kop koffie en een bonbon of met een wijntje en een hapje”

Alleraardigst. Maar trekt me niet over de streep, tilt me niet over de drempel. Totaal niet relevant om me te overtuigen.

“En leiden u graag rond”

Nogmaals: waarom zou ik in een crematorium willen zien wat ik anders niet te zien krijg? En wát krijg ik dan precies te zien???

“Ook nieuwsgierig naar het reilen en zeilen van Crematorium Haarlem. Dan kunt u gebruikmaken van de pendeldienst om ook een kijkje te nemen binnen dit crematorium”

Welja, ik wil 2 crematoria bezoeken! Krijg er geen genoeg van!

Bent u verleid?

Er zit geen greintje overtuigingskracht in dit stukje. Het lijkt alsof iemand een tekst van een open dag van, weet ik veel, de brandweer heeft gekopieerd. Daarvan kan ik me nog voorstellen dat het leuk is om zelf te ‘ervaren en beleven’ wat er achter de schermen gebeurt.

Wat had Yarden dan moeten doen om me te verleiden?

Het zou al helpen als ze duidelijker zijn over wat ik krijg te zien tijdens de open dag. Maar:

Wellicht hadden ze kunnen inspelen op doodsangst, die van mij en ongetwijfeld vele anderen. Die angst is groot, onontkoombaar, en roept grote emoties op. Wat nu als ze hadden gezinspeeld op een manier om die angst ietwat onder controle te krijgen? Of om troost te vinden? Dan hadden ze zoiets kunnen schrijven:

“Veel mensen mijden crematoria als de pest. Daar zijn hele goede redenen voor: we worden liever niet onnodig geconfronteerd met de dood. Het crematorium is een plek van noodzakelijk kwaad, waar u alleen wilt komen als u direct met de dood te maken heeft.

Juist dáárom zou u het crematorium eens moeten bezoeken, júist als u geen dierbare te betreuren hebt. Er heerst een natuurlijke rust in onze ruimtes, die u troost kan geven bij het idee dat u eens, onvermijdelijk, de dood op uw levensweg vindt.

Wellicht heeft u brandende vragen over dood, afscheid en rouw, die u nooit durfde te stellen. Onze uitvaartprofessionals zijn op onze open dag allemaal aanwezig om uw vragen in alle rust te beantwoorden. Zo kunt u wellicht beginnen de dood makkelijker te accepteren.

Of misschien wilt u ervaringen uitwisselen met mensen die – net als u – al dierbaren hebben verloren. Contact met lotgenoten is troostrijk.

Daarom is een bezoek aan onze open dag meer dan de moeite waard.”

Hm. Al zeg ik het zelf: niet gek. Misschien klopt er helemaal niets van wat ik net even uit mijn duim zoog, maar:

• Vragen die ik heb over de dood, durf ik niet te stellen aan mensen die verlies aan den lijve hebben ondervonden. Maar in een ‘veilige’ omgeving, waar de dood nu eenmaal alom aanwezig is, durf ik het misschien wél aan mensen die er beroepsmatig iedere dag mee te maken hebben. Want bewondering voor hen heb ik wél.
• En als ik iemand heb verloren, zou ik daar graag met anderen over willen praten. Denk ik.

Nee. De dood wordt voor mij nooit een gemakkelijk onderwerp. Ik blijf er liever van weg. Totdat ik geen kant meer op kan.

En Yarden overtuigt mij in ieder geval niet: ik ga 6 april niet naar hun open dag.

Jij?